عاشورا و انتظار فرج

از زمان استغاثه غریبانه امام حسین علیه‏السلام و «هَلْ مَنْ ناصرٍ یَنْصُرنى» گفتن وى سال‏ها و قرن‏ها مى‏گذرد، ولى پژواک آن را در لحظه لحظه تاریخ می‏توان به گوش جان شنید، این فریاد نه تنها، به خاموشى نمیگراید، بلکه هر روز رساتر بر خروش آزادگان جهان می‏افزاید و منتظران واقعى را که تربیت‏یافته مکتب عاشورا هستند، امیدى تازه می‏بخشد.
و روز ظهور، هنگامه پاسخ به استغاثه حسین علیه‏السلام است و پاسخ ‏دهنده به آن ندا در مکتب تشیع، مهدى است. فرهنگ مبارزه با ستم و تلاش براى برقرارى حکومت اسلامى، از نهضت عاشورا الهام گرفته شده و تا زمان ظهور منجى ادامه دارد.

عاشورا و انتظار
مهدى(عج)، ادامه حسین علیه‏السلام است و «انتظار»، ادامه «عاشورا» و برآمده از آن.
مهدى(عج)، فرزند حسین علیه‏السلام است و فرهنگِ انتظار، برآمده از فرهنگِ عاشورا و انتظارِ حسینى دیگر را کشیدن. عاشورا، پشتوانه فرهنگى و زمینه‏ساز انتظار است. یکى رمز حیات شیعه است و دیگرى رمز بقاى آن. یکى رمز «قیام و به پاخاستن شیعه» است و دیگرى عامل «حفظ و استمرار آن». «مهدى»، وارث عاشورا است؛ هم‏چنان که حسین علیه‏السلام ، وارث پیامبران بود. عاشورا، دریچه‏اى به «انتظار» است و انتظار، تجلى آرزوها و آمال کربلا.
فرهنگ عاشورا، دست‏مایه اساسى شکوفایى و بالندگى منتظران مهدى(عج) در عصر انتظار است.
انتظار، ثمره کربلا است. بدون کربلا، انتظار بى‏معنا است. یاران مهدى(عج)، همه کربلایى‏اند و در فراز و فرود تاریخ، غربال شده و آبدیده‏اند. مگر مى‏توان بى‏عاشورا، انتظارى دیگر داشت؟ انتظار بى‏عاشورا، انتظار بى‏پشتوانه است.
حرکتى جهانى و به وسعت آمال همه انسان‏هاى تاریخ، پشتوانه و عقبه‏اى مى‏خواهد به استحکام کربلا که هرگز به سردى و خاموشى نگراید.

«انتظار و عاشورا»، دو بال پرواز شیعه است، اگر این دو نبود، چشمه «غدیر» مى‏خشکید

پیوند عاشورا و انتظار
پیوند دو فرهنگ عاشورا و انتظار، از دلایل و شواهد متعددى برخوردار است.
1. مهدى(عج)، فرزند حسین علیه‏السلام
صدها روایت در این باره وجود دارد که در آنها تأکید شده است امام مهدى(عج)، نهمین فرزند حضرت حسین علیه‏السلام است. «قائِمُ هذِهِ الاُمَّةِ هُوَ التّاسِعُ مِنْ وُلْدِى؛ قائم این امت، نهمین فرزند از نسل من است».
2. مهدى(عج)، خون‏خواه حسین علیه‏السلام
در روایات متعددى وارد شده است: «اَلْقائِمُ مِنّا اِذا قامَ طَلَبَ بِثارِ الْحُسَیْن» و «بِهذا الْقائِمِ اِنْتَقَمَ مِنْهُم» امام باقر علیه‏السلام در مورد آیه «وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِیِّهِ سُلْطانًا فَلایُسْرِفْ فِی الْقَتْلِ» مى‏فرماید: «مقصود از «مَنْ قُتِلَ مَظلوما» حسین بن على علیه‏السلام است که مظلوم کشته شد و ما اولیاى او هستیم و قائم ما چون قیام کند، در طلب انتقام خون حسین علیه‏السلام برمى‏آید».
3. یاد حسین علیه‏السلام ، کلام نخستین مهدى(عج)
آن‏گاه که مهدى موعود(عج)، ظهور کند، بین رکن و مقام مى‏ایستد و چنین ندا مى‏دهد:
اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اَنَا الاِمامُ الْقائِم
اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اَنَا الصَمْصامُ الْمُنْتَقَم
اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اِنَّ جَدِّى الْحُسَیْن قَتَلُوهُ عَطْشاناً
اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اِنِّ جَدِّى الْحُسَیْن طَرَحُوهُ عُرْیاناً
اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اِنِّ جَدِّى الْحُسَیْن سحقوه عُدْواناً
4. یالَثارات الْحُسَین، شعار یاران مهدى(عج)
فضل بن شاذان نقل مى‏کند که شعار یاران مهدى، یالَثاراتَ الْحُسَین؛ اى خون‏خواهان حسین» است: «اِنَّ شَعارَ الاَصْحابِ الْمَهْدِى(عج) یالَثارات الْحُسَیْن علیه‏السلام ».
5. یارى حسین علیه‏السلام ، یارى مهدى(عج)
حضرت سکینه علیهاالسلام نقل مى‏کند: «امام حسین علیه‏السلام شبى در کربلا، خطاب به یاران خود فرمود: «همانا جدّم، رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: فرزند من حسین، در زمین کربلا، غریب و تنها، عطشان و بى کس کشته مى‏شود. کسى که او را یارى کند، مرا و فرزندش، مهدى را یارى کرده است و هر کس به زبان خود، ما را یارى کند، فرداى قیامت در حزب ما خواهد بود».
6. یکسانى القاب حسین علیه‏السلام و مهدى(عج)
القاب «ثارالله»، «الوتر الموتور»، و «الطرید الشدید»، «غریب و تنها»، القاب مشترک حسین علیه‏السلام و مهدى(عج) است:
وَ لکِنْ صاحِبُ هذا الاَمْر الطَرِید الشَرِید اَلْمَوْتُورُ بابُه... .
اَلْسَّلامُ عَلَیکَ یا بابَ اللّهِ و السَّلامُ عَلَیْکَ یا ثارَ اللّه.
اَلْمُتَرَقِّبُ الْخائِفُ وَ الْوَلِىُّ الناصِح، سَفِینَةُ النَجاةِ... وَ الْوِتْرُ الْمَوْتُور.
7. عاشورا، روز ظهور مهدى(عج)
امام باقر علیه‏السلام مى‏فرماید: «گویا قائم را مى‏بینم که روز عاشورا، روز شنبه، بین رکن و مقام ایستاده و جبرییل پیش روى او ندا مى‏کند...».
امام صادق علیه‏السلام نیز فرمود: «قائم که درود خدا بر او باد در شب بیست و سوم ماه رمضان به نامش ندا مى‏شود و در روز عاشورا، روزى که حسین بن على علیه‏السلام در آن کشته شد، قیام خواهد کرد».
8. سختى مصیبت
مصیبت حسین علیه‏السلام سخت‏ترین مصیبت‏ها است؛ ... فرزند تو به مصیبتى گرفتار مى‏شود که مصیبت‏ها در کنار آن کوچک خواهد بود. لا یوم کیومک یا اباعبدالله.
مهدى علیه‏السلام نیز مصیبتش طولانى و محنتش شدید است. او شاهد همه رنج‏ها و مصیت‏هایى است که بر تمامى انسان‏ها و فرد فرد شیعیانش وارد مى‏شود.
«ما در رسیدگى و سرپرستى شما کوتاهى و اهمال نکرده و یاد شما را از خاطر نبرده‏ایم».
9. اصلاح گرى
امام حسین علیه‏السلام و مهدى(عج) دو اصلاح‏گر سترگ هستند. حسین علیه‏السلام مى‏فرماید: «اِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاِصْلاح فِى اُمَّةِ جَدّى».
در مورد مهدى(عج) نیز آمده است: «لِیَصْلِحَ الاُمَّةَ بَعْدَ فِسادِها ؛ خداوند به‏وسیله حضرت مهدى(عج)، این امت را پس از آنکه تباه شده‏اند، اصلاح مى‏کند».
10. بیعت نکردن با طاغوت
امام حسین علیه‏السلام مى‏فرماید: «نه، به خدا سوگند! دستم را از روى خوارى و ذلت به شما ندهم و مانند بردگان فرار نمى‏کنم».
مهدى(عج) نیز بیعت هیچ طاغوتى را به گردن ندارد: «هر کدام از ما (اهل‏بیت علیهم‏السلام )، در زمان خود بیعت حاکمان و طاغوت‏هاى زمان را (از روى تقیه) به عهده داریم، مگر قائم(عج)... تا هنگامى که قیام مى‏کند، بر گردنش بیعت حاکمى نباشد. او نهمین فرزند برادرم، حسین علیه‏السلام است».

ادامه مطلب...

عاشورا روز شهادت حماسه سازان
و اربعین روز زیارت مرقد عاشورا سازان است.
عاشورا روز خروش خون حسین(ع) است
و اربعین پژواک این فریاد ظلم شکن است.
عاشورا و اربعین نقطه ابتدا و انتهای عشق نیست، بلکه چه عارفانه تشییع سرخ علوی است.
عاشورا تا اربعین نقطه ی اوج عشق حسینی است و در این چهل روز حسین(ع) تنها سخن محافل است تا در طلوع عمر انسان بهانه ی بیداری و ظلم ستیزی باشد.
عاشورا زمانه خون و ایثار است
و اربعین بهانه تبلیغ و ایمان.
در عاشورا حسین(ع) با تاریخ سخن گفت
و در اربعین تاریخ پای درس حسین(ع) نشست.
عاشورا روز کشت "خون خدا: در کویر جامعه ظلم زده است و اربعین آغاز برداشت نخستین ثمره آن.
آری اربعین فرصتی برای اعلام همبستگی با عاشوراست.

سلام آقای لحظه های انتظار،سلام خوبِ مهربانِ ندیده ام،سلام غایبِ همیشه حاضر،سلام زیبایِ پاک...زیبا سلام!

 نمیدانم کدامین واژه میتواند ترجمان احساس نابی باشد که یقین میدهد بی جواب نمیگذاری سلام بندگان ِ کمترین را،نمیدانم چگونه تاب می آورد دل ِ تنگمان آن دم که میبینی ِ مان و ما در حصار لحظه های انتظار نمیبینیم مهربان نگاه تو را،اما خوب میدانم که تو همان حس ِ غریب ِ همیشه با ما هستی،مگر نه آقا؟مگر نه زیبای ِ خوب ِ همیشه خوب؟

تو همانی هستی که ندیده عاشقی ات را میکنیم و واژه هایمان به عشق تو قافیه میشوند و ترانه میسازند،تو همانی هستی که غزلهایمان در نبودت مرثیه میخوانند،تو امید انتظار هستی در دلهای نا امید و بی قرار ما در خزان دنیا،تو بهان? ما برای زنده ماندن در این خمار هوای مسموم گورستان غفلت هستی،ای ناجی فاصله ها...بی انتهای تا انتها حضور! آن دم که عطر تو در یاد میپیچد اندیشه هایمان بوی باران میگیرند و تهی میشوند از آلودگی های این روزهای غبار آلود،یاد تو که در آسمان اندیشه میدرخشد به قرار میرسد تمام بی قراری های جمعه های ناگزیر،آقا خوب میدانیم که تنها باران تجلی ظهور تو میتواند بشوید غبار لحظه های این روزهایمان را...وقتی کنار حوصله مان مینشینی و واگویه هایمان را میشنوی بغضهای در گلو مانده مان میشکند و احساس قربت میکنیم در غریبگی لحظه های بی تو،و اینجاست که باران حضورت پر میکند لحظه هایمان را،درست همینجا،وقتی برای تو مینویسیم پر میشویم از "حس ِ غریب ِ باران"...

 اینجا  وبلاگ شخصی من هست.

چگونه بگویم ؟ ای کاش می توانستم زیباترین شعر ها را در وصف تو بسرایم ؛ اما ، شعر

نمی دانم .ای کاش می توانستم لطیف ترین عبارات را در بیان دوستی تو ، به کار بگیرم ؛

اما خامه خیال آن را هم ندارد .ای کاش می توانستم بهترین سخنان را در اظهار ارادت به تو 

بگویم ؛ اما بیانم گنگ و زبانم ، زبون است .مولای من !هر چند از غیبت تو رنج می برم ،

اما از سوئی دیگر ، با همه وجود ، می یابم که قیمت ندارد این غم غیبت !چه کنم ؟ مبتلا شده

ام ؛ سخت گرفتار شده ام . مبتلای محبت تو ، گرفتار گوشه چشمی که به من بیفکنی .دوستی

تو را ، با همه دنیا ، برابر نمی نهم ؛ اگر آن را از من بگیرند ، به خدا ، می میرم .

ادامه مطلب...